Kampioenen!

De spanning stijgt, hoewel we al een keer eerder in de laatste wedstrijd van het seizoen het kampioenschap konden beslissen.
Als we vooraf worden geconfronteerd met wat administratieve beslommeringen, loopt de voorbereiding weer een beetje in de soep, maar de meiden verschijnen geconcentreerd aan de start. We hebben een groot overwicht, Losser komt er niet echt uit, maar we zijn te slordig en te gehaast. Er wordt teveel gekapt en gedraaid op het middenveld en dat levert veel onnodig balverlies op. Toch kunnen we het record van het snelste doelpunt verbreken als Lynn Jahlisa wegstuurt, die binnen 10 seconden oog in oog staat met de keeper, die echter prima haar goal verkleint en zo een snelle 1-0 voorkomt.

We houden het overwicht, maar het blijft slordig. Losser komt via een schitterend uitgevoerde aanval, dwars door ons centrum, alleen voor de keeper en prikt koelbloedig de 0-1 binnen. Geheel tegen de verhouding in staan we in onze tweede kampioenswedstrijd ineens op achterstand. We zijn even de kluts kwijt en Losser ruikt bloed, bij deze stand zijn ze immers kampioen en staan wij met lege handen.

Vlak voor rust komt Losser er nogmaals levensgevaarlijk door, waar iedere keeper de bal uit het net had kunnen vissen, had Aniek andere plannen en lukte het haar met een katachtige reflex de bal tussen de palen weg te werken. Een keerpunt in de wedstrijd bleek later. Vlak voor rust kregen we onze zoveelste corner en onze twee centrale verdedigers stomen op om voor onrust in het strafschopgebied te zorgen. Met een beetje geluk loopt Charlaine de corner het doel in en kunnen we gaan rusten met een gelijkspel en valt het kwartje voor het kampioenschap onze kant weer op.

In de rust volgt een kopie van het gesprek wat we ook voerden in de kampioenswedstrijd in het najaar. Eigenlijk waren we op goede weg ook al keken we toen tegen achterstand aan. Nu waren we ook op de goede weg, alleen het gepingel op het middenveld moest omgezet worden in voetbal, dan zou alles goed komen.

Maar Losser was nog niet van plan om op te geven, ze hoefden slechts 1x te scoren om het kampioenschap weer in handen te krijgen. Ook het begin van de tweede helft waren we slordiger dan nodig en gebeurde er niet veel. Met nog 25 minuten op de klok ging het tempo omhoog en bedachten onze middenvelders zich dat combineren meer effect zou hebben dan draaien en keren. Dat had het gewenste effect, er werden prima combinaties op de mat gelegd en we kregen meer kansen. Het duurde echter nog tot halverwege de 2e helft voor Jahlisa in haar afscheidswedstrijd de 2-1 voorsprong aan mocht tekenen. Toen vielen ook alle zenuwen weg en werd er beter gevoetbald. Topscoorder Wieb noteerde de 3-1, waarna Yenthe de 4-1 mocht aantekenen, maar toen was het verzet van Losser al min of meer gebroken. Na 80 minuten floot de prima leidende Paul Vos voor het eind van de wedstrijd en kon het feest losbarsten!

Al met al een verdiende overwinning, die MO17-1 voor de tweede keer op rij kampioen maakt in de hoofdklasse, een unieke gebeurtenis voor met meidenvoetbal in Deventer en omstreken!

Ondanks dat de Oranje Leeuwinnen op hetzelfde tijdstip speelden als onze gele kanaries, stonden er weer veel supporters langs de lijn. Wat is het goed om te zien dat het meidenvoetbal leeft in Deventer; van trainers (ook van andere verenigingen), tot meiden die met veel plezier altijd bij ons gespeeld hebben tot meiden die komend seizoen bij ons komen voetballen tot (ouders van) meiden uit andere teams, heel goed om te zien dat ze ons allemaal kwamen aanmoedigen (al zal de trainer van onze buurvrouw misschien wel op een andere uitslag gehoopt hebben ) Mooi om te zien dat mensen van de club op hun vrije zaterdagmiddag toch naar de club komen; onze voorzitter (en vrouw), die de meiden aanmoedigt en ze na de wedstrijd allemaal persoonlijk feliciteert, onze Hoofd TC, die de medailles komt uitreiken, de mensen van de kantine die zich weer in het zweet werken, de scheidsrechter die een strakke pot floot, samen met alle vrijwilligers maken we er deze mooie club van!

De laatste Girl of the Match van dit seizoen! Waar sommige meiden strak van de zenuwen stonden, dit ook in hun benen voelden en die benen niet deden wat ze graag wilden, stonden er ook een paar meiden op om de ploeg op sleeptouw te nemen. Het centrale duo Charlaine en Dane speelde een snaar strakke pot en waren heer en meester. Het middenveld was slordig, maar wat hebben jullie weer een stempel op de wedstrijd kunnen drukken. Vandaag was echter ons slot op de deur de absolute rots in de branding. Hoe zou de wedstrijd verlopen zijn als we niet met 1-1, maar met 0-2 de rust in hadden gemoeten? Een beslissend moment in de wedstrijd, een beestachtige redding zorgde voor de ommekeer; Aniek jij bent voor ons Girl of the Match!

The end of an era! Waar we afscheid gaan nemen van Pam, meisje wat gaan we je voetbal, humor en je persoontje missen. Ook Jahlisa hangt de schoenen aan de wilgen, klaar met alle blessures, die je al drie jaar achtervolgen! En last but not least voetbaldier Vera gaat haar droom verder najagen bij FC Twente! Thanks voor al jullie energie, passie en het op de kaart zetten van het meidenvoetbal bij SV Colmschate!

Meiden van MO17-1 (en alle meiden die ons dit seizoen geholpen hebben) wij zijn zo ontzettend trots op wat jullie als team bereikt hebben. Mooi voetbal, keihard werken, persoonlijke ontwikkeling, geen enkele keer ruzie of discussie en gewoon fckn twee keer kampioen worden in de hoofdklasse! Twee keer op rij, een unicum! Van ons een hele diepe buiging!